De Tongriem Kliniek

• januari / 2019

De roze wolk. Iedereen heeft het erover tijdens de zwangerschap en na de geboorte van je kind, een wolk van een baby. Soms is die wolk helemaal niet roze, maar donker(roze). Als er geen wolkje aan de lucht is, kom je niet terecht bij de Tongriem Kliniek. Als er wel bijvoorbeeld voedings- of spraakproblemen zijn, zou het zo maar kunnen.

Al jaren komen op mijn reguliere spreekuur, als tandarts in een tandartsenpraktijk, kinderen of volwassenen met spraak- of eetproblematiek. Via de logopedie of in verband met ruimtegebrek in het gebit via de orthodontist. Ook zonder tanden kunnen er bij jong en oud problemen zijn.  Bij ouderen met een kunstgebit zie ik dit terug tijdens het plaatsen van implantaten voor een klikgebit.  En bij baby’s tijdens het moeizaam drinken uit de borst of fles.

De naam was niet altijd Tongriem Kliniek. Vier jaar geleden heette het “een afspraak bij Kirsten” op haar tongriem spreekuur. Destijds begreep ik als kersverse moeder maar al te goed het belang van goed drinken en groeien van je baby. Zo gingen alle lege gaatjes in mijn agenda naar de baby’s in plaats van mijn eigen patiënten. En toen die gaatjes allemaal gevuld waren (om in tandarts termen te spreken) maakte ik, naast mijn reguliere werk én nadat ik mijn zoontje naar bed had gebracht, afspraken ’s avonds en in het weekend om andere moeders te kunnen helpen. Die afspraken maakte ik met mijn eigen mobiele telefoon en naderhand probeerde ik via “whatsapp in contact met de ouders te blijven om de baby’s te kunnen volgen. Toen de hulpvraag steeds groter werd en mijn vrije avonden en weekenden steeds korter, besefte dat ik maar 2 handen had en handen te kort kwam.

Het werd tijd voor méér professionele hulp. Ik wilde een verschil kunnen maken voor baby’s, kinderen en volwassenen overal ter wereld. Het werd tijd om multidisciplinair te gaan werken samen met een arts, lactatiekundigen, logopedisten en andere therapeuten. Zo liep ik met mijn hoofd in de wolken over het oprichten van een Tongriem Kliniek. Een goede start en zelfvertrouwen in het leven is wat je iedereen gunt, ongeacht de leeftijd. En als de Tongriem Kliniek daarbij een zetje (of sneetje) in de goede richting kan geven doen we dat om die reden. Een roze wolk is het misschien niet als je bij ons komt, maar achter de wolken schijnt altijd de zon!

Dokter Bibber

• februari / 2019

Wie is niet opgegroeid met het gezelschapsspel Dokter Bibber. Met Dokter Bibber probeer je jouw patiënt zonder te bibberen weer beter te maken. Opereer hem zonder te bibberen, want anders gaat de zoemer!

Helaas is opereren geen (kinder)spel. Ten eerste vertrouwt een patiënt je volledig. Hij of zij gaat ervan uit dat je als dokter weet wat je doet en handelt op een correcte en professionele manier. Oudere kinderen en volwassenen liggen achterover in een heel kwetsbare positie.  Bij de baby’s leggen ouders hun kostbaarste bezit letterlijk en figuurlijk in mijn handen. Dit is iets wat ik en mijn collega’s ons erg bewust van zijn. Ten tweede is een vaste hand of juist twee linkerhanden bepalend voor het wel of niet slagen van een operatie. Met mijn bibberende handen zit het gelukkig wel goed. Als ouders zich ongerust maken over het bewegen van het kind, zeg ik gekscherend dat ik het na zoveel ervaring met mijn ogen dicht kan. Geen zorgen, ik zal dit niet uitproberen…

Echter blijken wij onze ogen altijd juist wagenwijd open te moeten houden. Bij de kliniek ligt niet alleen de focus op de mond, maar ook op de algehele conditie van de patiënt. Wij krijgen soms echt “bibbers” als andere zorgverleners het hier minder nauw mee nemen. Zo zag mijn collega laatst een baby die slap was en verhoging had. Het bleek om een baby te gaan met een dreigende sepsis (bloedvergiftiging) door een ontsteking aan zijn navel. Als mijn collega niet adequaat had gehandeld door direct de baby naar het ziekenhuis per ambulance af te voeren, had die moeder met lege handen gezeten. Gelukkig zijn moeder en baby inmiddels weer twee handen op een buik en werd mijn collega op handen gedragen. Ze was geen “dokter bibber”, maar dokter “ridder”.

Het blijkt dat je de handen ineen moet slaan om de beste zorg te kunnen verlenen en waar nodig de touwtjes in eigen hand moet houden. Helaas gold dit niet voor John Spinello, de bedenker van ‘Dokter Bibber’ in 1964.  Hij verkocht ‘Operation’, zoals het spel in het Engels heet, destijds voor 500 dollar aan een speelgoedmaker.  Vijftig jaar later had Spinello zelf 25.000 dollar nodig voor een operatie in zijn mond – geld dat hij niet had. Hij stond gewoon in de kou te klappertanden én te bibberen.

De Luizenmoeder

• maart / 2019

Menig ouder die ik in de Tongriem Kliniek ontmoet, zijn bekend met de gang van zaken op en rondom het schoolplein zoals bij “de Luizenmoeder”*. Regelmatig kom ik op dat schoolplein kinderen, of broertjes/zusjes tegen die ik in het verleden behandeld heb aan hun tongriem. Hierdoor gaat de Tongriem Kliniek zeker over de tong op het schoolplein.

Zo bleek niet alleen in Groningen. Voor haar eigen kind, was een Amsterdamse juf door een moeder getipt. De desbetreffende moeder was een intelligente Russische dame die absoluut haar hart op de tong had. Ze had zich zodanig verdiept in de materie dat de keuze voor haar twee kinderen viel op een orthodontist in Londen en de behandelend arts in Groningen.

Zij en de vader besloten vervolgens ook behandeld te willen worden aan hun tongriem. Een goede rustpositie voor de tong is tegen het gehemelte. De moeder wilde dit direct na de behandeling gaan trainen. Voor optimale concentratie nam deze moeder al mediterend met Duck tape over haar mond geplakt, voorin de auto plaats naast haar man. Dit was de kijkers op de andere rijbaan niet ontgaan en de politie werd wegens een ontvoering gewaarschuwd.
Een bezoek aan de Tongriem Kliniek werd ineens de Bond film: From Russia with Love. Een Russische moeder als spionne, ontvoerd door een vriendelijke vader… Dat verzin je toch niet? Thuis aangekomen in Amsterdam viel de politie letterlijk en figuurlijk met de deur in huis en werd de vader stevig “aan de tand gevoeld”. Omdat deze moeder reeds voorafgaand aan de behandeling al goed van de tongriem gesneden was, werd het voorval snel opgelost en liep het af met een sisser.

Op de vraag van ouders of ik bang ben dat baby’s en kinderen me later op komen zoeken als ze volwassen zijn, is het antwoord “Nee”. Kinderen zien mij op het schoolplein niet als “tongdokter” maar als de mama van…  Het enige waar ik nu wel bang voor ben is naast luizen, voor een inval van de politie.  Als mensen hun tongpositie gaan trainen met Duck tape, dan zal ik toch het achterste van mijn tong moeten laten zien…

*De Luizenmoeder is een Nederlandse komedie die gaat over het leven op en rond de basisschool, waar vaak regels en (gedrag)codes gelden en volwassenen zich soms als kinderen gedragen en omgekeerd. 

Reizen

• april / 2019

“Zijn we er al?” Deze vraag hoor ik al voor we de hoek van de straat om zijn. Voor kinderen duurt reizen lang. Zeker als je geen idee hebt waar de reis heen gaat. Reizen duurt ook voor ouders lang. Er zijn veel plas-stops, gesleep met veel te veel bagage: drinken, eten, speelgoed, knuffels, reservekleding voor alle mogelijke weersomstandigheden en vooral heel veel reserve luiers. “Men moet reizen om te leren.” – aldus Mark Twain. Als moeder vind ik het meer leren om te reizen (met kinderen).

Bij de Tongriem Kliniek komen patiënten vanuit de hele wereld. Wij zien baby’s, kinderen en volwassenen vanuit heel Nederland en Europa. Met name de Scandinaviërs, waaronder de Denen weten ons te vinden. Het leuke van deze diversiteit is, dat je de gebruiken en gewoonten van andere landen leert herkennen. Met kouder weer, herkennen we ze in de wachtkamer al aan de wollen mutsjes en wollen kleding. Daarnaast hebben de baby’s altijd een eigen donzen dekbedje mee. We leren de belangrijkste woorden in de communicatie (“sød” en ”is”, ofwel fopspeen en ijsje).  En zoveel personen met een verschillende etniciteit maken het werk kleurrijk. Na het geven van een lezing in Kopenhagen zat ik met Eskimo’s uit Groenland in het vliegtuig terug naar Groningen. Ik stond er niet bij stil hoe groot en divers Denemarken is, en hoe belangrijk bereikbaarheid en toegankelijkheid in de zorg is.

Veel van de Denen die ons bezoeken vliegen van Kopenhagen naar Groningen Airport. De vlucht werd tijdelijk geschrapt door de vliegmaatschappij. Het schrappen zou vanwege financiële redenen zijn. Wij hadden het idee dat het misschien door de Tongriem Kliniek kwam. Op het nieuws hoorden we over een bommelding op het vliegveld en dat een speurhond vanuit Schiphol werd ingevlogen om onbeheerde bagage te checken. Met een rood hoofd vertelden de Deense ouders dat deze onbeheerde bagage, een koffer vol met luiers was, die in de haast naar hun afspraak vergeten was. Voor de speurhond waren we blij dat het om schone luiers ging.

Reizen voor medische hulp is geen eenvoudige keuze. Het antwoord op die vraag: ”zijn we er al?”, is dan ook “nee”. We zijn er nog lang niet. Er is nog veel te onderzoeken en te leren over dit onderwerp. We hebben nog een lange reis voor de boeg…

De Flying Dokters

• mei / 2019

Als (tand)arts leggen wij de eed van Hippocrates af. Hierin beloven wij de geneeskunst zo goed als mogelijk uit te oefenen ten dienste van de medemens.  Het belang van de patiënt wordt vooropgesteld en we zullen de patiënt niet schaden. Tevens staat in deze eed dat we de eigen geneeskundige kennis en van anderen dienen te bevorderen. Evenals de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg.

Om hier gevolg aan te geven geef of volg ik (inter)nationaal lezingen en congressen. Door kennis en ervaring uit te wisselen kunnen we samen verder komen in deze “tongriem problematiek”. Ik wil als arts een stem zijn voor de moeders en baby’s wanneer borst- of flesvoeding niet gaat. Alleen dan is er wel “een stem” nodig. Als jonge moeder verlies ik mijn stem niet door te veel feestjes of door hard te schreeuwen tegen mijn kinderen. Eerder door de zoveelste kleine snotneus die een verkoudheid aan mij doorgeeft. Dit slaat direct over op mijn stem, zodat ik dan zelf als dokter moet uitdokteren hoe beter te worden. De laatste dokter heeft immers altijd gelijk…

Recentelijk kon ik op het nippertje met een enigszins hese stem een lezing geven in Kopenhagen. Zo had een moeder haar baby meegenomen om tussendoor te voeden. Ze nam het waarschijnlijk letterlijk en figuurlijk om haar baby de kennis met de paplepel in te geven. Ook presenteerden sommige buitenlandse collega’s op hun sokken en waren een aantal deelnemers fanatiek aan het breien. Zouden daar de “geitenwollen sokken” vandaan komen? In de lobby behandelden collega’s elkaar met manuele therapie. Een spreekuur is immers niet plaats gebonden.

Zo hield mijn collega als “flying dokter” een Tongriem spreekuur in de lucht tijdens de terugvlucht naar Groningen. De piloot had last van slaap apneu, spierspanning en andere klachten. Hij wilde graag meer weten over de Tongriem Kliniek. Dit kleine vliegtuig was echter zonder automatische piloot. Erg fijn dat de copiloot tijdens dit spreekuur zich niet liet afleiden en het vliegtuig manueel ook daadwerkelijk naar Groningen vloog. Ze hielden hun beroep in ere. Zoals ik het beroep van arts in ere zal houden.

Dat beloof ik.

De “Tongdokter”

• juli / 2019

In de Tongriem kliniek is als “tongdokter” geen dag hetzelfde. Elke tong ziet er anders uit. Een afdruk van je tong is net zo uniek als een vingerafdruk. De problematiek om naar de “tongdokter” te gaan is voor iedereen anders. Denk aan problemen met slikken, praten, kauwen, zuigen, proeven en voelen. Evenals de leeftijd. Het jongste patiëntje was 1 dag oud en de oudste 77 jaar.

De start in het leven begint met goed slikgedrag. Baby’s ontdekken met behulp van de tong door van alles in hun mond te stoppen en te proeven (evenals zand, gras, modder, etc.).
De peuters en kleuters komen vervolgens omdat het praten of eten moeizaam gaat. Uiteraard verschillen smaken en smaken verschillen.  Met de smaakpapillen onderscheiden we zout, zuur, bitter, zoet en umami. Umami is vrij vertaald: ‘de heerlijke smaak’. “Vrij vertaald” voor de meeste peuters en kleuters: snoep, chocolade en ijsjes. Het advies qua eetspelletjes komt neer op ijsjes likken en snorren van appelstroop of chocopasta.
De schoolgaande kinderen komen via de logopedie of orthodontist met een tongpositie die voor spraak of groei niet gunstig is.
De pubers komen schoorvoetend vanwege het tongzoenen (met papa en mama op de gang).

De studenten zijn hier een stuk opener in. Laatst bezocht een jongeman mij vanwege zijn “technische” beperkingen tijdens het tongzoenen. Hij had het verzoek om zoveel mogelijk ruimte te creëren.Ik legde uit dat een tong een spier is voor zowel langzame als snelle vormveranderingen, maar hier wel anatomische grenzen aanzitten. Vervolgens gaf ik hem instructies en uitleg voor náde behandeling. De vraag die hij mij vervolgens stelde was wanneer en hoe hij weer mocht tongzoenen… Het antwoord was als volgt:Een tongdokter kan advies geven over wonden, eet en slikgedrag, maar niet over technische hoogstandjes in het liefdesleven.  “Trial and error” zou het advies zijn”.

We vergeten soms wat voor weg de tong gedurende ons hele leven aflegt. Gelukkig komen mijn oudste “tongriem” patiënten niet met dit soort vragen.  Die zijn al blij als het kunstgebit minder snel loskomt en minder vaakhoeft te wordenvast geplakt. Met de zomerhitte op komst plakt er al genoeg. Ik wens u een fijne zomer toe met veel ijsjes ter oefening!

Zomertijd

• september / 2019

De eerste zomerdag weet je vaak nog goed. De zomer wordt vaak met eerste keren geassocieerd. De eerste keer op vakantie, de eerste keer zwemmen, de eerste kus en andere eerste keren… Nu de nazomer is begonnen, keert iedereen terug. Het is weer tijd voor de eerste keer werken, school, crèche en blog.

De Tongriem Kliniek staat ook symbool voor eerste keren. Niet omdat wij de eerste Kliniek in Nederland en continentaal Europa zijn, maar omdat wij voor veel ouders het eerste uitje zijn. Iedere jonge ouder heeft last van stress bij vertrek. Wat neem je allemaal mee voor een baby en hoe past die maxicosi in de auto. Bij de baby’s zien we soms de eerste traantjes. Altijd een bijzonder moment omdat we de baby’s helaas niet kunnen uitleggen waarom we ze graag helpen. Bij de peuters en kleuters horen we terug hoe er eerste keren zijn van beter en duidelijker praten of het eten van grote stukjes. Bij tieners de eerste keer durven zoenen en bij volwassenen de eerste keer geen hoofd of nekpijn. Afgelopen week waren we zelfs getuige van de eerste stapjes! Kortom allemaal eerste keren die ons bijblijven.

De zomer staat ook symbool voor zomertrends. Dit jaar bloemen, exotische prints en franjes. Veel ouders, artsen en andere zorgverleners denken ook dat het klieven van een tongriem een trend is. Het klieven van de tongriem wordt echter al gedaan sinds mensenheugenis. Er zijn zelfs afbeeldingen uit 1620. Het klieven is dus al 400 jaar een trend! Iedereen kent wel de verhalen van vroeger, hoe de voedvrouw het met een lange nagel deed. Vervolgens werd de ingreep met een scherp schaartje toch praktischer en hygiënischer gevonden. Begin 20^eeeuw kwam elektrochirurgie voor kleine operaties in opkomst en in de jaren zestig deed de laser zijn intrede. Wat betreft het klieven van een tongriem kan er dus geen sprake zijn van een zomertrend.

De discussie of het klieven een trend of hype is, zal voorlopig nog wel even duren. Er zullen nog vele zomers overheen gaan voor er consensus zal zijn. Het lijkt wel op de discussie of een zomertijd en wintertijd vandaag de dag nog wenselijk is. Eén ding weet ik zeker: de tijd zal het ons leren!

“Ego Offense en Defense”

• oktober / 2019

“Klieven van tongriemen heeft geen nut!” volgens menig collega. Onze hersenen zijn erop gericht het eigen gelijk te bevestigen. Dat mechanisme heet “ego defense” aldus Margriet Sitskoorn, hoogleraar klinische neuropsychologie. Iedereen lijdt aan ego defense. Je hoeft daarvoor slechts de ideeën van een ander al dan niet bewust af te wijzen. Als je met gelijkgestemden bent zal dat bijdragen aan een positief groepsgevoel. De negatieve kanten daarvan worden weg gedrukt. Bij contacten met andersdenkenden gebeurt het omgekeerde: die deugen niet.

Dat de Tongriem Kliniek en ik niet deugen horen we regelmatig. En ook ik lijd aan “ego defense”. Ik voel weerstand opkomen als ik iets lees wat niet overeenkomt met mijn eigen ideeën. Bij wetenschappelijke artikelen leidt dat direct tot de vraag of de toegepaste onderzoeksmethode wel deugde. Terwijl ik mezelf ook kan afvragen of mijn mening gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek wel deugt. Je moet op zoek gaan naar informatie die je eigen mening in twijfel trekt in plaats van versterkt (Karl Popper).

Wat pas echt weerstand in mij oproept en lijdt tot “ego offense” ipv “ego defense”, zijn de foutieve behandelingen die ik wekelijks voorbij zie komen(zie voor illustraties post Facebookpagina Tongriem Kliniek). Dan heeft het klieven inderdaad geen enkel nut. Deze behandelingen werden gedaan vanuit een zogenaamde bevoegdheid of zogenaamde bekwaamheid. Gedaan vanuit de zogenaamde wetenschap of zogenaamde associatie met mij. Laat ik hierover heel duidelijk zijn: Ik heb helemaal niemand opgeleid!
Een (tand)arts of verloskundige is altijd volledig zelf verantwoordelijk voor zijn/haar handelen, ook als dit niet goed is! Foutieve behandelingen deugen namelijk nooit!

Het ego is niets meer dan een drieletterige benaming van onze eigen denkbeelden die ons wereldbeeld bepalen en tot uiting komen via ons gedrag. Het ego is een product van ons eigen denken, een kader van waarden, normen, regels, overtuigingen, ervaringen, en aannames.

Het zou deugen als mede-, voor- en tegenstanders van het klieven beseffen dat hoe sterker hun eigen ego is, hoe waarschijnlijker het is dat andere mensen de bron van het probleem zijn.
Het zou niet uit moeten maken of dit ego nu lijdt aan “offense” of “defense” zolang het patiënten belang maar voorop blijft staan!

Humor

• november / 2019

Een lach en een traan liggen soms dicht bij elkaar. In de Tongriem Kliniek wordt er gelukkig ook vaak gelachen, naast het wegpinken van een traantje. Dit komt omdat onze patiënten en de ouders van onze patiënten vaak een goed gevoel voor humor hebben.

Denk aan bijvoorbeeld het geven van bijnamen. Wie heeft er niet een bijnaam gehad als kind? Van kleins af aan geven we de speciale mensen om ons heen een leuke bijnaam. Vaak afkomstig van een specifieke gebeurtenis blijft de bijnaam plakken tot laat in de tienerjaren en soms zelfs voor het leven. Nu zijn de bijnamen die wij over het algemeen horen geen namen die je de rest van je leven wil uitleggen. Op het moment dat de baby weer aan de borst bij mama gaat: “kleine piranha”. Even doorbijten zegt mama dan… Door de hoeveelheid luchtinname die wij bij onze baby’s zien horen we bij al die scheetjes: “klein scheetkussen” van me. Of als ze veel bijgeluiden maken of het wegklokken tijdens het drinken: “hij klinkt wel als een dorstige zeeman”. Of als er dan een harde boer uitkomt: “Hij lijkt wel een volwassen vent, want hij kan harder boeren dan papa”!

Ook de mama’s worden besproken. Als ze continu staand moeten voeden en heen en weer lopen: “Het lijkt wel een lopend buffet!” De mama’s die direct weer na de bevalling naar hun oude vorm terugkeren zijn de Barbamama’s. Wij zien vooral kwetsbare moeders, die altijd door het vuur gaan voor hun baby, of ze nu borstvoeding geven of niet. Over vuur gesproken, door de elektrotoom hangt er weleens een apart luchtje. Vaders vinden het dan naar barbecue of de elektrische vliegenmepper ruiken. Een jongen vond het meer naar popcorn ruiken…dat vonden wij toch wel iets vriendelijker klinken.

Tot slot hebben we nog de categorie versprekingen. Mijn collega’s lactatiekundigen worden zeer gewaardeerd. Echter worden ze met regelmaat als “lactosedeskundige” of “lactatieverpleegkundige” aangesproken. In ieder geval iets met melk ofzo… En om met de feestdagen op komst af te ronden kunnen wij ook de “advent” fles ipv de “Avent” fles wel waarderen. Ik denk dat Toon Hermans de spijker op de kop sloeg met de volgende uitspraak: gevoel voor humor begint bij gevoel voor verdriet!

Fijne Feestdagen

• december / 2019

De feestdagen staan weer voor de deur. Sinterklaas is uitgezwaaid en nu is men weer bezig met de kerstgedachte en reflectie van het afgelopen jaar. Kerst is én voelt natuurlijk voor iedereen anders. Als je “kerstgedachte” opzoekt in de encyclopedie komen hier 2 definities uit: 1. Instelling het beste te doen zoals voorgehouden met kerst. 2. Overpeinzing in vrede en welwillendheid. Wat zou het mooi zijn als de kerstgedachte voor het hele jaar zou gelden.

Het afgelopen jaar hebben vele ouders hun baby of kind aan ons toevertrouwd. Wij beseffen elke dag dat wij hierdoor het kostbaarste en dierbaarste bezit van iemand in handen hebben. Inmiddels volgen 500 ouders en andere zorgverleners wat de Tongriem Kliniek doet en bezighoudt. Onze instelling is daarom het hele jaar te doen wat het beste is als er problemen zijn en niet alleen met de kerst.

Niets is zo vervelend als de stress wanneer een baby niet drinkt en groeit of een kind niet kan eten of praten. Er is dan elke dag stress én niet alleen decemberstress. Decemberstress is een vorm van stress die optreedt in verband met of tijdens de feestdagen in december. “Loesjes” definitie van decemberstress vind ik pakkender: “een kerstkaarsje met een burnout.” Als ouder brand je op als het niet goed gaat met je kind. Het is onze taak als zorgverleners om ouders en patiënten het hele jaar een fijn gevoel te geven en ik ben elke dag dankbaar dat wij als kliniek hieraan kunnen bijdragen.

De kerstgedachte van de Tongriem Kliniek bestaat uit:

1. De hoop en wens voor alle (aanstaande) mama’s en papa’s, broertjes en zusjes, familie en iedereen die dierbaar is, is dat iedereen gezond en gelukkig mag zijn. Dat drinken, eten, spreken, lachen en zoenen als vanzelfsprekend mag voelen het hele jaar door. Misschien is dat deze kerst nog moeilijk, houd altijd moed!
2. Onze overpeinzing in vrede en welwillendheid is: durf het hele jaar door om hulp en advies te vragen. We willen altijd helpen en meedenken.

Fijne feestdagen!

In onze boom
groen als nooit tevoren
brandt één lampje niet
het valt niet op
het zit niet van voren
eigenlijk niemand die het ziet
het lampje is
niet stuk of zo
het geeft gewoon geen licht
en wij…
wij laten het gebeuren
het zit toch niet in het zicht
maar ergens
in de nacht
als alle andere lichtjes doven
zien wij soms
verwacht en haast niet te geloven
dat ene lichtje
stilletjes fonkelen
warmer, mooier dan de rest
en weten wij weer
dat elk lampje
wil schijnen met de kerst

Toon Hermans